Ik ben wat ik doe.
Al van jongsaf aan wist ik dat ik een leraar ben.
Ik speelde graag ‘schooltje’ en ben nog altijd niet alleen leergierig maar deel ook graag met anderen wat ik geleerd heb.
Daarom was het een evidentie dat ik na de middelbare school koos voor de lerarenopleiding aan de Normaalschool..
Vanaf mijn 20ste doorzwom ik heel wat watertjes in onderwijs : voor de klas in middelbare scholen, basisscholen,scholen voor buitengewoon onderwijs…. ik heb er allemaal van geproefd. Het basisonderwijs werd mijn favoriete plek.
Ik stond niet alleen voor de klas. Ik (bege)leidde ook schoolteams als directeur en directeur coördinatie scholengemeenschap, allemaal met heel veel animo.
Ondanks dat onderwijs mijn grote passie was ging toch na 34 jaar het licht uit.
Mijn lijf gaf het op. Mijn hoofd ontplofte.
Ik voelde me leeg , op.
In die 34 jaar ben ik ook getrouwd, werd ik mama van 3 kinderen, scheidde ik van hun vader, stond quasi alleen in voor de opvoeding van mijn 2 zonen en dochter.
De combinatie kinderen, werken, weinig tijd voor mezelf (om op te laden)werd me in augustus 2014 te veel.
‘Hoofd leegmaken en rusten’ is het advies van zowel mijn arts, mijn therapeute als mijn osteopaat.
Alles probeerde ik: van mindfullness naar yoga, naar tai chi… noem het op , ik gaf het een kans.
Maar helaas….
‘Begin te schilderen ‘ zei een vriendin tijdens het chatten.
Ik schiet in de lach en antwoord ‘ik schilderen? Dat kan ik niet!’
Hoe ik er ooit toe ben gekomen om de schildersezel, verf en canvassen mee te nemen bij het vertrek van gestrande relatie, weet ik nog steeds niet. (Dank je wel Universum!)
Ik sleur alles van boven naar beneden.
Ik zet een canvas op de schildersezel.
Ik staar naar het maagdelijk witte doek.
Een halfuur lang.
Geen idee wat ik er mee moet.
De conversatie met mezelf. Hilarisch!
En dan kies ik plots een kleur, een borstel en ik zet een veeg op dat maagdelijk witte canvas.
‘Voila! Niet meer wit!’
Die ene veeg brengt een tsunami van vegen teweeg.
Tijdje later. Ik ben bekaf.
Ik kijk op de klok.
Verbijstering. Ik ben 3 uur verder. 3 uur!!!!!
Ik kijk naar het canvas en het eerste wat ik tegen mezelf zeg is ‘Bah hoe lelijk is dat! Zie je wel dat je het niet kan!
Vervolgens stel ik mezelf de vraag ‘Wat was je intentie om te beginnen schilderen?’
Antwoord : ‘Rust in mijn hoofd.’
‘Is dat gelukt?’
‘JA!!!!!! 3 uur lang rust!
Het schilderij staat in mijn living en het blijft mijn aandacht trekken .
En dan zie ik het.
Het verhaal dat ik aan mezelf vertel.
Het verhaal van hoe ik in het zwarte gat ben terecht gekomen, maar ook dat er een weg uit is. De toekomst brengt terug levenskracht, levensplezier, licht en hoop.
Ogenblikkelijk kan ik het ‘lelijke’ schilderij omarmen.
Het is dat schilderij dat er voor gezorgd heeft dat ik vandaag ben wat ik doe en doe ik wie ik ben.
Vanaf die dag schilderde ik dag en nacht. Niet om de schilderijen maar om expressie te geven aan mijn emoties. De creatieve zelfexpressie bracht mij bij elke laag die ik op eencanvas aanbracht steeds dichter bij mezelf.
Elke keer vertelde het schilderij mij wat er zich in mijn onderbewuste afspeelde. Het wat, hoe en waarom werd duidelijker en duidelijker.
Om het maximum te halen uit de gesprekken met mijn therapeute, nam ik soms schilderijtjes mee op de afspraak.
Na 7 maanden had ik een 60-tal schilderijen en tekeningen gecreëerd.
De therapeute gaf mij eind april 2015 de opdracht om ze in een ruimte samen te brengen omdat er geen betere manier was om mijn verhaal te vertellen.
Met andere woorden ik moest een tentoonstelling organiseren. Ze gaf me 6 maanden de tijd.
Wat eerst een bijna onmogelijke opdracht leek, bleek een fluitje van cent wegens een hoop synchronociteiten die, als ik er nu nog aan denk, eerder magie lijken.
6 weken later was de opening van mijn eerste vernissage een feit.
Hoewel de oorspronkelijke intentie het vertellen van mijn verhaal was, verkocht ik van de 60 tentoongestelde er 23.
Ik had nooit kunnen bedenken dat de therapeutische waarde van mijn persoonlijk proces, gegoten in creatieve zelfexpressie, anderen kunnen ondersteunen in hun proces. Ik ontdekte dat het verhaal van het schilderij niet alleen herkenning maar ook heling bracht voor anderen.
Dit inzicht heeft er toe geleid dat ik het belangrijke proces van creatieve zelfexpressie moest delen met mijn medemens, dat is het stukje licht dat ik vanuit dienstbaarheid mag delen.
Ik geniet in alle nederigheid en dankbaarheid nog alle dagen dat ik mee op iemands pad mag lopen en getuige mag zijn dat de wijsheid die ik verkrijg vanuit mijn eigen ervaringen hen heling brengt.
Om nog maar te zwijgen over hervonden levensvreugde.
Ik sta nu eindelijk in mijn kracht: mijn missie , mijn visie voor mezelf is duidelijk: ik ben wat ik doe en doe wat ik ben.
Liefs,
Linda